Οι κάρτες COVID για την Αγγλία έλαβαν το πράσινο φως στο κοινοβούλιο τον Δεκέμβριο, με 369 βουλευτές να ψήφισαν υπέρ και 128 κατά.
Από εδώ και στο εξής, τα άτομα που παρακολουθούν μεγάλες εκδηλώσεις θα πρέπει να επιδείξουν απόδειξη εμβολιασμού –δύο δόσεις, για να γίνουν τρεις μετά από ένα «εύλογο» χρονικό διάστημα– ή ένα πρόσφατο αρνητικό τεστ πλευρικής ροής.
Τα συστήματα χρησιμοποιούνταν ήδη σε άλλα μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου, με μικρές διαφορές.
Πρώτη εντολή στο Ισραήλ, τα διαβατήρια COVID να αποτελούνται από ένα έντυπο ή ψηφιακό έγγραφο που παρέχει απόδειξη ότι έχετε εμβολιαστεί πλήρως κατά του COVID, έχετε αναρρώσει από τον ιό ή έχετε πρόσφατα αρνητικό τεστ.
Τα πιστοποιητικά εμβολιασμού υιοθετήθηκαν ευρέως σε όλη την Ευρώπη, για αποκλειστική οικιακή χρήση σε ορισμένες χώρες και ως δελτία ταξιδιού σε άλλες.
Ωστόσο, ορισμένοι επικριτές αμφισβήτησαν την ανάγκη επιβολής διαβατηρίου, με βάση το γεγονός ότι ενώ τα εμβόλια έχουν αποδειχθεί ότι μειώνουν την πιθανότητα σοβαρής ασθένειας, δεν σταματούν πλήρως την εξάπλωση της νόσου.
Και ένας αυξανόμενος αριθμός σχολιαστών έχει επιστρατεύσει ηθικά επιχειρήματα, συγκρίνοντας τα διαβατήρια εμβολίων με μια μορφή κρατικού εξαναγκασμού.
Ρωτήσαμε την καθηγήτρια ψηφιακής κοινωνίας Helen Kennedy και τον ερευνητή ηθικής Alberto Giubilini για τις απόψεις τους.
Alberto Giubilini:
” Δεν χρειάστηκε ποτέ να αντιμετωπίσουμε μια πανδημία όπως αυτή στη ζωή μας.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, έχουμε αναλάβει κάθε λογής μεγάλα πειράματα, μερικά από τα οποία δεν έχουν ακόμη αποδειχθεί ότι λειτουργούν.
-Το ένα είναι τα lockdown: το τεράστιο κόστος που συνεπάγεται δεν είχε προβλεφθεί ή ληφθεί υπόψη, ακόμη και όταν εισήχθη για δεύτερη ή τρίτη φορά.
Τα lockdown μπορεί κάλλιστα να μειώσουν τον αριθμό των μολύνσεων, αλλά εάν ο στόχος είναι η προστασία της δημόσιας υγείας και του NHS, δεν πρέπει να αγνοήσουμε το γεγονός ότι πολύ μεγάλο κόστος δημόσιας υγείας προκαλείται από τέτοιους περιορισμούς.
Μερικά μόνο παραδείγματα από αυτά είναι ο αντίκτυπος στην ψυχική υγεία των νέων , οι χαμένες διαγνώσεις καρκίνου και η διακοπή της προμήθειας εμβολίων στις φτωχές χώρες .
–Ομοίως, δεν γνωρίζουμε , και είναι δύσκολο να προβλέψουμε, τα οφέλη και τις βλάβες από την επιβολή των διαβατηρίων εμβολίων.
Τελικά, εξαρτάται από την αξιολόγηση κινδύνου.
Λοιπόν, πώς το κάνετε αυτό;
Το κύριο πρόβλημα είναι ότι είναι δύσκολο να προσδιοριστεί το αντίθετο.
Τι θα συνέβαινε αν μια χώρα όπως η Ιταλία , για παράδειγμα, δεν είχε διαβατήρια εμβολίων;
Ίσως θα υπήρχαν περισσότερες μολύνσεις.
Αλλά ακόμα κι αν ίσχυε αυτό, θα ήταν αναγκαστικά κακό, δεδομένου ότι τα εμβόλια είναι πολύ καλά στην πρόληψη των νοσηλειών μεταξύ των πιο ευάλωτων και ότι η εξάπλωση των λοιμώξεων στους νέους μπορεί να ενισχύσει τη φυσική ανοσία ;
Όλα αυτά είναι πολύ αβέβαια ζητήματα.
Ίσως τα διαβατήρια εμβολίων να οδηγούν σε μείωση των ποσοστών νοσηλείας, και επομένως μικρότερη επιβάρυνση για το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης.
Αλλά αυτό εξακολουθεί να μην επιλύει το ερώτημα εάν είναι ηθικά δικαιολογημένες.
Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η επιβολή των διαβατηρίων εμβολίων μπορεί να μην είναι ηθικά αποδεκτή εάν παραβιάζει ορισμένες ατομικές ελευθερίες για χάρη ορισμένων δημόσιων αγαθών.
Υπάρχει ένα αναγκαστικό στοιχείο στα διαβατήρια εμβολιασμού:
ορισμένοι μπορεί να αισθάνονται αναγκασμένοι να εμβολιαστούν για να αποφύγουν την επαχθή εναλλακτική λύση των συνεχών ιατρικών εξετάσεων ή, χειρότερα, των μειωμένων ελευθεριών .
Παίζεται μια σύγκρουση μεταξύ της σωματικής αυτονομίας –της ικανότητας και του δικαιώματος να παίρνει κανείς τις αποφάσεις του για το τι συμβαίνει στο σώμα του– έναντι του συλλογικού επιπέδου ασφάλειας που είναι απαραίτητο για την προστασία των ευάλωτων ατόμων και του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης.
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι πώς να επιτύχουμε μια ισορροπία μεταξύ των ατομικών δικαιωμάτων και του δημόσιου αγαθού.
Αλλά αυτή η σύγκρουση δεν ισχύει μόνο για τον εμβολιασμό.
Ισχύει για όλες τις συζητήσεις σχετικά με τις ελευθερίες που έχουμε στην κοινωνία, συμπεριλαμβανομένης της φορολογίας , για παράδειγμα.
Πρέπει να έχουμε το δικαίωμα να κρατάμε τα χρήματά μας ή να δώσουμε κάτι στο κράτος για το δημόσιο καλό;
Όταν εξετάζουμε το ενδεχόμενο να δώσουμε προτεραιότητα στην ελευθερία ορισμένων ανθρώπων να επιλέξουν εάν θα εμβολιαστούν ή όχι, σε σχέση με την ελευθερία άλλων ανθρώπων να είναι ασφαλείς, θα πρέπει να ρωτήσουμε ποιος θα υποστεί το μεγαλύτερο βάρος.
Κατά τη γνώμη μου, το βάρος του υποχρεωτικού εμβολιασμού είναι μικρό σε σύγκριση με το βάρος της αδυναμίας να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή που αντιμετωπίζουν όσοι διατρέχουν υψηλό κίνδυνο από τον COVID .
Ένας ορισμένος βαθμός ασφάλειας είναι τελικά προϋπόθεση ελευθερίας.
Όμως, την ίδια στιγμή, όσοι διατρέχουν υψηλό κίνδυνο από τον COVID έχουν πρόσβαση σε εμβόλια που είναι πολύ αποτελεσματικά στην πρόληψη σοβαρών ασθενειών.
Επομένως, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι δεν υπάρχει λόγος να παραβιάζεται η αυτονομία άλλων μελών της κοινωνίας που θα ήθελαν να αρνηθούν τα εμβόλια – ειδικά δεδομένου ότι τα τρέχοντα εμβόλια δεν είναι πολύ αποτελεσματικά στη διακοπή της μετάδοσης, ένα πρόβλημα που πιθανώς ενισχύεται από τη νέα παραλλαγή του όμικρον.
Θα μπορούσατε να το ονομάσετε αυτό σύγκρουση ελευθεριών:
–μεταξύ της ελευθερίας επιλογής για μια ιατρική παρέμβαση όπως ο εμβολιασμός και,
–της ελευθερίας των ευάλωτων ατόμων που δεν μπορούν να λάβουν το εμβόλιο για ιατρικούς λόγους ή για τα οποία το εμβόλιο δεν είναι αποτελεσματικό, να έχουν μια φυσιολογική ζωή.
-Ποια παραβίαση της ελευθερίας είναι το μεγαλύτερο βάρος και ποια δικαιολογείται; Αυτό πρέπει να ρωτήσουμε.
Δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι αυτή η ερώτηση θα είχε την ίδια απάντηση για όλες τις ομάδες.
Ίσως οι περιορισμοί της ελευθερίας να δικαιολογούνται για ορισμένα τμήματα της κοινωνίας – ας πούμε, οι απαιτήσεις εμβολιασμού ή τα διαβατήρια για όσους διατρέχουν υψηλό κίνδυνο από τον COVID-19 – αλλά όχι για άλλους – για παράδειγμα, νέους και παιδιά, που διατρέχουν χαμηλό κίνδυνο από τον COVID-19.
Ειδικά εάν τα εμβόλια δεν εμποδίζουν τη μετάδοση πολύ καλά και έτσι υπάρχει μικρό όφελος για τη δημόσια υγεία από τον εμβολιασμό όλων”.
Helen Kennedy:
“Αλλά το άγχος σχετικά με τα διαβατήρια εμβολίων συνδέεται και με άλλα δύσκολα ερωτήματα – πώς μπορεί να μοιάζει ένα διαβατήριο εμβολίου, αν θα ήταν με τη μορφή έντυπου ή ψηφιακού πιστοποιητικού και τι είδους τεχνολογίες θα χρησιμοποιηθούν για εφαρμόστε το.
Θα χρησιμοποιήσει αμφιλεγόμενες βιομετρικές τεχνολογίες αναγνώρισης προσώπου ή λιγότερο αμφιλεγόμενα κομμάτια χαρτιού;
Όλα αυτά συμβάλλουν στο εάν αυτές οι ανησυχίες είναι εύλογες ή όχι.
Υπάρχουν επίσης ανησυχίες σχετικά με το είδος των μελλοντικών διαβατηρίων εμβολίων θα μας οδηγήσουν.
Οι ανησυχίες υπάρχουν εν μέρει λόγω της έλλειψης σαφήνειας σχετικά με το χρονικό διάστημα που θα ισχύουν τέτοια μέτρα.
Υπάρχουν ανησυχίες σχετικά με μέτρα συλλογής ή κοινής χρήσης δεδομένων.
Ποιος έχει πρόσβαση στα δεδομένα και για πόσο χρονικό διάστημα;
Στην αρχή της πανδημίας, για παράδειγμα, κοινοποιήθηκαν ιατρικά δεδομένα με τα σούπερ μάρκετ, ώστε να μπορούν να παραδίδουν τρόφιμα σε εξαιρετικά κλινικά ευάλωτους, αλλά θα ανησυχούσαμε αν αυτό συνέβαινε ακόμα τώρα.
Με το κατάστημα δεδομένων του NHS COVID, η ανησυχία αφορά τη φύση των συμβάσεων με τις ιδιωτικές εταιρείες τεχνολογίας που εμπλέκονται στην κατασκευή της υποδομής.
Σε ποια δεδομένα έχουν πρόσβαση, για πόσο καιρό και τι μπορούν να κάνουν με αυτά;
Τον Ιούνιο του 2020, το OpenDemocracy συντόνισε μια εκστρατεία βασισμένη στη διαδεδομένη ανησυχία ότι η κυβέρνηση μεταβίβαζε προσωπικές πληροφορίες υγείας σε ιδιωτικές εταιρείες.
Όπως είναι λογικό, όπου δεν υπάρχουν σαφείς πληροφορίες για το μέλλον, υπάρχει ανησυχία για το μέλλον.
Τελικά, υπάρχει ένα ευρύτερο ζήτημα εδώ: σ
“Συγκεκριμένα, εάν τα συστήματα ταυτότητας είναι συμβατά με τις κοινωνίες που σέβονται τα δικαιώματα.
Και αυτό είναι δύσκολο.
Πολλοί οργανισμοί υπεράσπισης της ιδιωτικής ζωής, όπως το Big Brother Watch , θα έλεγαν ότι τα δύο πράγματα είναι ασύμβατα .
Ωστόσο, ορισμένες χώρες έχουν διαβατήρια εμβολίων και στο Ηνωμένο Βασίλειο παρέχουμε αποδείξεις για την κατάσταση του εμβολίου μας εδώ και λίγο καιρό – για να ταξιδέψουμε και να συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις μεγάλης κλίμακας, για παράδειγμα.
Παρόλο που δεν χρησιμοποιούμε την ετικέτα “διαβατήρια εμβολίων”, στην πραγματικότητα αυτό είναι.
Προσωπικά δεν νομίζω ότι ισχύει ότι οι χώρες είτε με διαβατήρια εμβολίων είτε με συστήματα πλήρους ταυτότητας έχουν χειρότερες πολιτικές ελευθερίες ή είναι λιγότερο δημοκρατικές από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Α.Γ.: Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με όλα όσα είπατε – νομίζω ότι οι ανησυχίες για τις κοινωνίες ID είναι κάπως υπερβολικές. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι επιτρέπονται τα διαβατήρια εμβολίων σε ολόκληρο τον πληθυσμό. Αλλά αν κάποιος θέλει να επιχειρηματολογήσει εναντίον τους, είναι σημαντικό να επικεντρωθεί στο τι είναι καλές ενστάσεις και τι όχι.
Ορισμένες χώρες επιβάλλουν ήδη τα διαβατήρια εμβολίων με τη μορφή σχολικών εντολών.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, τα παιδιά δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο εάν δεν αποδείξουν ότι έχουν εμβολιαστεί κατά ορισμένων ασθενειών.
Τώρα, τόσο οι ΗΠΑ όσο και άλλες χώρες της ΕΕ απλώς προσπαθούν να το εφαρμόσουν σε μεγαλύτερη κλίμακα.
Κατάγομαι από την Ιταλία, η οποία εκτός από τα διαβατήρια εμβολίων –τα οποία φέρουν την ένδειξη «πράσινες κάρτες» εκεί– έχει επίσης εθνικές ταυτότητες από το 1931, και δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν λιγότερα δικαιώματα ή πολιτικές ελευθερίες εκεί από ό,τι στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Και ακόμα κι αν υπήρχαν, η ευθύνη δεν πρέπει να αποδοθεί σε ταυτότητες ή διαβατήρια εμβολίων.
Η έννοια της εθνικής ταυτότητας είναι πολύ λιγότερο αμφιλεγόμενη για τους Ευρωπαίους από ό,τι για τους Βρετανούς.
Το επιχείρημα που διατυπώνεται κατά των διαβατηρίων εμβολίων συχνά τα χαρακτηρίζει ως ολισθηρή πλαγιά.
Απορρίπτονται όχι τόσο πολύ ή όχι μόνο επειδή κάνουν λάθος από μόνοι τους, αλλά επειδή θεωρούνται το πρώτο βήμα προς κάτι που είναι σαφώς ανήθικο – κάποια οργουελική δυστοπία όπου το κράτος ελέγχει τα πάντα και δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η ιδιωτικότητα .
Είμαστε όμως πολύ μακριά από αυτό.
Πηγή: https://theconversation.com/head-to-head-the-ethics-of-vaccine-passports-and-covid-passes-
