Η σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) διαγιγνώσκεται συχνότερα μεταξύ 20 και 50 ετών.
Ορισμένα γονίδια θέτουν ένα άτομο σε μεγαλύτερο κίνδυνο να προσβληθεί από αυτήν την ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος, αλλά οι επιστήμονες εξακολουθούν να προσπαθούν να κατανοήσουν τους παράγοντες που προκαλούν.
“Οι συνάδελφοί μου και εγώ μελετάμε αυτούς τους παράγοντες ενεργοποίησης για πολλά χρόνια.
Η προηγούμενη έρευνά μας διαπίστωσε ότι η πνευμονία στην εφηβεία σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για σκλήρυνση κατά πλάκας, οπότε αποφασίσαμε να διερευνήσουμε εάν άλλοι τύποι λοίμωξης σχετίζονται με την πάθηση.
Ωστόσο, έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί, επειδή οι λοιμώξεις μπορεί να είναι συνέπεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας και όχι το αντίστροφο“, αναφέρει ο κ. Επίτιμος Καθηγητής, Επιδημιολογία, UC, προσθέτοντας ότι:
“Μπορεί να μεσολαβεί πέντε έως δέκα χρόνια, ή και περισσότερο, μεταξύ της έναρξης της νόσου και του ατόμου που εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα, τα οποία περιλαμβάνουν :
-μούδιασμα και μυρμήγκιασμα,
-δυσκαμψία,
-δυσκολία στην ισορροπία,
-προβλήματα όρασης και ,
-κόπωση.
Ως εκ τούτου, έπρεπε να λάβουμε επιπλέον μέτρα για να είμαστε σίγουροι ότι οι μολύνσεις εμφανίστηκαν πριν γίνει εμφανής οποιαδήποτε ασθένεια που σχετίζεται με τη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Για τη μελέτη μας, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Brain , χρησιμοποιήσαμε τα αρχεία υγείας σχεδόν 2,5 εκατομμυρίων ανθρώπων που γεννήθηκαν στη Σουηδία μεταξύ 1970 και 1994.
Λίγο περισσότεροι από 4.000 από αυτούς διαγνώστηκαν με σκλήρυνση κατά πλάκας μετά την ηλικία των 20 ετών.
Μεταξύ αυτής της ομάδας:
– το 19% είχε είχε μια λοίμωξη που διαγνώστηκε στο νοσοκομείο μεταξύ γέννησης και ηλικίας δέκα ετών και,
-14% μεταξύ ηλικιών 11 και 19 ετών.
Διαπιστώσαμε ότι οι περισσότερες λοιμώξεις πριν από την ηλικία των 11 ετών δεν σχετίζονται με μεταγενέστερη διάγνωση σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Αντίθετα, οι λοιμώξεις που διαγνώστηκαν σε νοσοκομείο (υποδεικνύοντας ότι είναι σχετικά σοβαρές) μεταξύ 11 και 19 ετών συσχετίστηκαν σταθερά με αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης ΣΚΠ.
Αναπνευστικές λοιμώξεις στην εφηβεία συσχετίστηκαν επίσης με ΣΚΠ, αυξάνοντας τον κίνδυνο κατά 51%.
Πιστεύουμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, η μόλυνση και η φλεγμονή στους πνεύμονες μπορούν να οδηγήσουν σε ανοσοποιητική ενεργοποίηση σε άλλα μέρη του σώματος, συμπεριλαμβανομένου του κεντρικού νευρικού συστήματος, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο φλεγμονής εκεί.
Αυτό μπορεί να εξηγήσει πώς μια πνευμονική μόλυνση θα μπορούσε να ξεκινήσει τη διαδικασία της νόσου MS.
Εναλλακτικά, ο μολυσματικός παράγοντας μπορεί να έχει πιο άμεση επίδραση στον εγκέφαλο.
Η μόλυνση από τον ιό Epstein-Barr (EBV) έχει συσχετιστεί εδώ και πολύ καιρό με σκλήρυνση κατά πλάκας, επομένως ήταν σημαντικό να διασφαλιστεί ότι τα αποτελέσματα δεν οφείλονταν στο ότι η μόλυνση από EBV, συσχετίστηκε με τους άλλους τύπους λοίμωξης.
Μετά τον αποκλεισμό ατόμων που είχαν ποτέ την οξεία μορφή λοίμωξης από EBV, γνωστή ως αδενικός πυρετός, τα αποτελέσματα για τις άλλες λοιμώξεις παρέμειναν, τονίζοντας τη σημασία των διαφόρων τύπων λοίμωξης στην εφηβεία ως κίνδυνοι για σκλήρυνση κατά πλάκας.
Για να γίνει ακόμη πιο σίγουρο ότι οι λοιμώξεις στην εφηβεία ήταν πιθανό να προκαθορίσουν την αρχική ασυμπτωματική ανάπτυξη της ΣΚΠ, επαναλάβαμε την ανάλυση αλλά εξετάσαμε μόνο τη ΣΚ που διαγνώστηκε μετά την ηλικία των 25 ετών.
Ο αυξημένος κίνδυνος για ΣΚ που σχετίζεται με λοιμώξεις στην εφηβεία, παρέμεινε και για λοιμώξεις του κεντρικού νευρικού συστήματος και λοιμώξεις των πνευμόνων.
Υπήρχαν τουλάχιστον πέντε χρόνια μεταξύ της μόλυνσης και της διάγνωσης της σκλήρυνσης κατά πλάκας – και συνήθως περισσότερο – υποδεικνύοντας ότι η ασθένεια εξελίσσεται αργά μέχρι να υπάρξει επαρκής βλάβη στον εγκέφαλο για την ανάπτυξη συμπτωμάτων σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Περίοδος αυξημένης ευαισθησίας
Η μελέτη μας παρέχει περαιτέρω στοιχεία ότι η εφηβεία είναι μια περίοδος αυξημένης ευαισθησίας σε εκθέσεις που σχετίζονται με τον κίνδυνο σκλήρυνσης κατά πλάκας και ότι μπορεί να υπάρχουν πολλά χρόνια μεταξύ της έκθεσης και της διάγνωσης της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Αυτά τα αποτελέσματα μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα τους τύπους εκθέσεων που μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο για σκλήρυνση κατά πλάκας.
Mα ίσως αξίζει να εξεταστεί η σκλήρυνση κατά πλάκας ως πιθανή διάγνωση σε κάποιον που εμφανίζει νευρολογικά συμπτώματα, εάν είχε σοβαρή λοίμωξη στην εφηβεία.
“Το επόμενο βήμα στην έρευνά μας θα είναι η περαιτέρω διερεύνηση εάν τα άτομα που είναι γενετικά ευαίσθητα στην ανάπτυξη σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι πιο πιθανό να έχουν πιο έντονη ανοσολογική αντίδραση σε λοιμώξεις αυξάνοντας την πιθανότητα εισαγωγής στο νοσοκομείο”, δήλωσε ο κ.
Αρκετοί αλλά όχι όλοι οι τύποι μολύνσεων σχετίζονται με σκλήρυνση κατά πλάκας, ιδιαίτερα εκείνοι που μπορεί να είναι σε θέση να προκαλέσουν φλεγμονή στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
“Μόνο μερικοί άνθρωποι που έχουν σχετικά σοβαρές λοιμώξεις στην εφηβεία θα συνεχίσουν να έχουν σκλήρυνση κατά πλάκας (στις περισσότερες περιπτώσεις πολύ χαμηλότερο από 1%), καθώς άλλοι παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της γενετικής ευαισθησίας, είναι επίσης απαραίτητοι για την ανάπτυξη της νόσου“, καταλήγει ο κ.