Μία γυναίκα, η νεαρή Jacqueline Kilikita, εξομολογείται το “πριν” και το “μετά” μίας εξαιρετικά επίπονης (τελικά) αισθητικής επέμβασης και εξηγεί το αν αξίζει κανείς τον κόπο να διορθώσει κάτι στην εξωτερική του εμφάνιση.
Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τη μύτη μου, όταν ήμουν μικρή. Και πάντοτε μου έλεγαν ότι αυτή την κατατομή την οφείλω στον Έλληνα πατέρα μου: μια μύτη με κάπως φουσκωτό τελείωμα, ως κατάληξη μία σπαστής ευθείας, αλλά ήταν κάτι που μου έδινε χαρακτήρα στο σχολείο του Έσεξ που φοιτούσα, ως μειονότητα. Όμως, εκεί προς τα τέλη της εφηβείας μου ήταν που τσάκωσα τον εαυτό μου να ξοδεύει ώρες σκρολάροντας στα social media, να “βομβαρδίζεται” από εικόνες πανέμορφων κοριτσιών με τέλεια χαρακτηριστικά, από μοντέλα και make uo artists που πρακτικά μου εξηγούσαν γιατί δεν ταίριαζα σε όλη αυτή την εικόνα.
Αργότερα, στο Πανεπιστήμιο έλαβα ένα ανώνυμο μήνυμα στο Facebook που κατάφερε να με βάλει για τα καλά στο σύμπαν της ανασφάλειας – ακόμη δεν ξέρω ποιος ήταν αυτός. Τότε σκέφτηκα ότι ίσως το είχα παρακάνει με τις selfies που όσο και να πρόσεχα τον φωτισμό, τα φίλτρα και τις γωνίες λήψης και πάλι όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να καλύψουν τη μύτη μου. Και πάλι τα σχόλια παρατηρούσαν ότι εξακολουθούσε να δείχνει “μεγάλη και άσχημη”. Αυτό ήταν το σημείο στο οποίο πήρα την απόφαση να κάνω πλαστική. Και εξακολουθώ να πιστεύω ότι ήταν ό,τι καλύτερο έκανα τόσο για τη βελτίωση της αυτοπεποίθησης μου, όσο και για τον κόσμο και τη δουλειά μέσα στα οποία κινούμαι, έναν κόσμο παθιασμένο με την εξωτερική εμφάνιση. Και ενώ δεν το μετανιώνω ούτε στιγμή, υπάρχουν τόσο πράγματα που θα ευχόμουν να γνώριζα, πριν αποφασίσω να προχωρήσω σε αυτή την τεράστια αλλαγή. Και να μερικά από αυτά:
1.
Τα αποκαλυπτήρια -στην αρχή- είναι μεγάλη απογοήτευση
Δεν θυμάμαι τόσο τον πόνο ή τα κατάμαυρα από το χειρουργείο μάτια μου, όμως θυμάμαι να κλαίω γοερά για το πώς ένιωσα όταν πρωτοείδα τη μύτη μου ή για την ακρίβεια το κομμάτι που της είχε αφαιρεθεί. Ένιωσα τέτοια απογοήτευση που σε συνδυασμό με το πρήξιμο που με έκανε να μοιάζω με ήρωα του “Avatar”, είχα κατατρομοκρατηθεί ότι πρέπει να ζήσω μετανιώνοντας για τις 5.000 λίρες που μου κόστισε αυτή η απόφαση μου. Τι είχα κάνει στο πρόσωπό μου; Μήπως ήμουν καλύτερη πριν; Βέβαια, όσο περνούσε ο καιρός και το πρήξιμο υποχωρούσε, η μύτη μου όλο και περισσότερο έδειχνε να ανήκει στο πρόσωπό μου. Χρειάστηκε και μία κουβεντούλα με τον χειρουργό, που μου αποκάλυψε ότι η αποθεραπεία διαρκεί περισσότερο για όσους έχουν “χοντρό δέρμα” (πρόκειται για χαρακτηριστικό που εντοπίζεται κυρίως στις μύτες Μεσογειακών πληθυσμών, αλλά και λαών της Μέσης Ανατολής). Σε αυτές τις περιπτώσεις, το πρήξιμο αργεί να υποχωρήσει, κάποιες φορές μπορεί να πάρει και έναν χρόνο, για να πάρει η μύτη το τελικό σχήμα που της έχει δώσει ο πλαστικός.
2.
Χρειάζεται χρόνο για να προσαρμοστείς κι εσύ στο νέο πρόσωπο που σε κοιτάει
…μέσα απ’ τον καθρέφτη. Ως κάποια που εργάζεται πια στη βιομηχανία της ομορφιάς και πρέπει να δοκιμάζει make up σε επαγγελματική βάση, ήμουν παθιασμένη με το να τσεκάρω και την παραμικρή αλλαγή. Τίποτα δεν ήταν ασφαλές από το δικό μου βλέμμα. Οπότε ήταν εξαιρετικά παράξενο και ειδικά μετά τη δική μου αλλαγή να παρατηρώ τον τρόπο που άλλαζε το πρόσωπο μου. Κάθε μέρα μετά το χειρουργείο και για περίπου έναν χρόνο διαπίστωνα μια νέα αλλαγή στο πρόσωπό μου, έτσι όπως ξεπρόβαλε, όσο το πρήξιμο υποχωρούσε. Και κάθε φορά που κοιταζόμουν στον καθρέφτη, εντόπιζα ένα νέο σχήμα και κάθε φορά ξαφνιαζόμουν το ίδιο.
3.
Δείχνει χειρότερο απ’ ό,τι το νιώθεις, οπότε μην αφήσεις τους άλλους να σε πανικοβάλλουν
Μία γρήγορη αναζήτηση στο Google για τις εγχειρήσεις πλαστικής στη μύτη θα σου βγάλει έναν σωρό φωτογραφίες ανθρώπων που αμέσως μετά το χειρουργείο είχαν μώλωπες στα μάτια και στη θέση της μύτης έναν τεράστιο λεκέ από γάζες με ξεραμένο αίμα. Αλλά ειλικρινά, ο πόνος δεν είναι χειρότερος από τον πόνο της χαλάουα. Αυτό δεν θα σταματήσει τους άλλους από το να σας δουλεύουν ή να προσπαθούν να σας τρομοκρατήσουν. Εγώ για παράδειγμα, μία εβδομάδα πριν από το χειρουργείο μου, είχα μία φίλη να μου λέει τρομακτικές ιστορίες για μια φίλη φίλης που έκανε την εγχείριση και για καιρό μετά έμοιαζε σαν να είχε περάσει αμάξι πάνω από το πρόσωπό της. Και εννοείται ότι όλο αυτό με επηρέασε σε τέτοιο βαθμό που χρειάστηκε να με μεταφέρουν σηκωτή στο χειρουργείο από τον φόβο μου. Βέβαια, βγαίνοντας γελούσα, όσο μου επέτρεπαν οι γάζες. Δεν ήταν δα και τόσο τραγικά τα πράγματα.
4.
Το τι πιστεύουν οι άλλοι για την εμφάνισή σας, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πιστεύετε εσείς
Οι πλαστικές μύτης δεν προορίζονται για να μεταμορφώσουν ολοκληρωτικά το πρόσωπό σας. Αυτό μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν και μερικοί από τους πιο διάσημους πλαστικούς, ότι η αξιοπιστία του χειρουργού φαίνεται στο ότι η διαφορά του “πριν” με το “μετά” είναι ανεπαίσθητη. Σε ‘μένα συνέβη αυτό, όταν η μύτη άρχισε να θυμίζει μέρος του προσώπου μου, ότι του ταίριαζε, ότι έτσι έπρεπε να είναι. Και φυσικά έγινε το αντικείμενο της λατρείας μου. Και ήμουν βέβαιη ότι θα συμβεί το ίδιο με τους φίλους και την οικογένεια μου, όμως, δεν συνέβη. Οι άνθρωποι μετά βίας μπορούσαν να προσέξουν τη διαφορά. Αυτό μου δίδαξε ότι αυτό που πιστεύουν οι άλλοι για την εμφάνισή σου είναι απολύτως διαφορετικό από αυτό που πιστεύεις εσύ. Κι ότι, ναι, πολλές φορές είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας.
5.
Την εμφάνισή σου αλλάζεις, όχι τον τρόπο που σου συμπεριφέρονται οι άλλοι
Θα φανεί ανόητο, αλλά συνήθιζα να “χρεώνω” όλες τις αποτυχίες -και ειδικά όλα τα αποτυχημένα ραντεβού- στη μεγάλη μου μύτη. Έβγαινα με κάποιον και έπιανα τον εαυτό μου να καλύπτει με το χέρι ή με το μανίκι το πρόσωπο μου, τη χρησιμοποιούσα ακόμη και ως αστείο αυτοσαρκασμού για να σπάσω τον πάγο μιας νέας γνωριμίας. Το έκανα αυτό ακόμη κι όταν δεν χρειαζόταν. Η νέα ολόισια μύτη μου, μου έδωσε μια νέα προοπτική της ζωής, μου χάρισε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ήμουν σίγουρη ότι θα μου χαρίσει και έναν νέο σύντροφο. Αλλά συνειδητοποίησα ότι ειδικά αυτό δεν είχε καμία σχέση με τη μύτη. Κάποιες φορές απλώς δεν σε θέλει ο άλλος -και δεν είναι θέμα μύτης- και κάποιες φορές τα apps γνωριμιών είναι αισχρά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
6.
Ποτέ δεν θα είναι τέλεια (η μύτη)
Ας το πούμε εν συντομία: αν πας στον πλαστικό και του ζητήσεις τη μύτη της Κιμ Καρντάσιαν, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα φύγεις από το χειρουργικό κρεβάτι με μία τέτοια μύτη. Επίσης, κάθε πλαστικός που σέβεται τον εαυτό του θα σου πει α) ότι δεν μπορείς να ζητάς τη μύτη ενός άλλου στο δικό σου πρόσωπο και ότι β) καμία μύτη δεν είναι τέλεια μετά την επέμβαση. Οφείλω να παραδεχθώ ότι ο χειρουργός μου με είχε ενημερώσει για όλα αυτά, αλλά ήμουν κάποια που είχε μαγευτεί από τις φωτογραφίες τύπου “πριν” και “μετά”, με όλες αυτές τις συμμετρικές μυτούλες, που κατόπιν εορτής συνειδητοποιώ ότι είχαν υποστεί Photoshop και άπειρο κοντούρινγκ και φυσικά δεν έχουν μπει ποτέ στη διαδικασία μιας πλαστικής. Εννοείται ότι είμαι ικανοποιημένη με τη μικρότερη, πιο λεπτή, πιο θηλυκή μύτη – που είναι ακριβώς αυτό που ήθελα-, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εξακολουθώ να αναζητώ την τελειότητα. Μήπως το ένα ρουθούνι φαίνεται μεγαλύτερο από το άλλο; Μήπως η μία πλευρά της μύτης θα μπορούσε να είναι πιο λεπτή απο την άλλη; Συνήθως, οι χειρουργοί μέσα σ’ έναν χρόνο προσφέρουν τη δυνατότητα μίας τέτοιας διόρθωσης / βελτίωσης, αλλά συνήθως κανείς δεν μένει ικανοποιημένος με την πρώτη και κυρίως δεν σταματά να αναζητά την τελειότητα.
7.
Οι γύρω σου θα σε κάνουν να νιώσεις ηλίθιος που τελικά έκανες πλαστική μύτης
Μην μπεις στη διαδικασία να τους ακούσεις. «Δεν χρειαζόσουν χειρουργείο έτσι κι αλλιώς», θα του πουν ή έστω είναι κάτι που πιθανότητα θα ακούσεις αμέσως μετά το χειρουργείο. Εκείνη την ώρα απλώς σκέψου τη δυσφορία και την αβεβαιότητα που αυτή η μύτη σου προκαλούσε για χρόνια ολόκληρα και το πώς επιτέλους έκανες το άλμα σε μια καινούρια κατάσταση, κατά την οποία δεν νιώθεις όλα αυτά. Αντιθέτως, νιώθεις αυτοπεποίθηση. Τουλάχιστον έτσι ένιωθα εγώ και δεν επρόκειτο να αφήσω κανέναν να μου το χαλάσει ή να με κάνει να το μετανιώσω. Και ναι, πριν από λίγο καιρό μπορεί να κοίταγα πίσω μου με νοσταλγία για εκείνη την παλιά μου μύτη, αλλά αυτό μου συμβαίνει επειδή για λίγο ξεχνάω το πώς αυτή η μύτη με έκανε να νιώθω. Το ότι δεν κρύβομαι πια κάθε φορά που κάποιος τραβάει φωτογραφίες ή ένα βίντεο, το ότι δεν σκύβω το κεφάλι, το ότι δεν κάνω αυτοσαρκαστικά αστεία για να μην προλάβει κάποιος να μου πει κάτι κακό για τη μύτη μου, με δικαιώνει και μου θυμίζει, ότι, ναι, άξιζε τον κόπο αυτό που έκανα.
