Μελέτη επιστημόνων από τις ΗΠΑ, την Ελβετία, την Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Φινλανδία, διαπίστωσε πώς το επίμονα υψηλό σάκχαρο και η αντίσταση στην ινσουλίνη αυξάνουν τον κίνδυνο λειτουργικής και δομικής καρδιακής βλάβης κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης από την εφηβεία στη νεαρή ενήλικη ζωή.
Τα αποτελέσματα της μελέτης δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Diabetes Care».
Στη μελέτη παρακολουθήθηκαν 1.595 έφηβοι από την ηλικία των 17 έως 24 ετών.
Για την αξιολόγηση της συχνότητας εμφάνισης προδιαβήτη, που αναφέρεται σε υψηλά επίπεδα γλυκόζης νηστείας στο αίμα, χρησιμοποιήθηκαν δύο εναλλακτικά όρια, ένα αυστηρότερο όριο τιμής μεγαλύτερης ή ίσης με 5,6 mmol/L που συνιστάται από την Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία, και το όριο πάνω από 6,1 mmol/L, το οποίο είναι η τρέχουσα σύσταση σε πολλές χώρες.
Συνολικά, το 6,2% των 17χρονων εφήβων είχαν σάκχαρο νηστείας πάνω από 5,6 mmol/L, το οποίο αυξήθηκε σχεδόν πενταπλάσια σε 26,9% έως την ηλικία των 24 ετών.
Μόνο το 1,1% των εφήβων είχαν επίπεδο πάνω από 6,1 mmol/L, αλλά η συχνότητα εμφάνισης αυξήθηκε πενταπλάσια σε 5,6% έως την ηλικία των 24 ετών.
Η συχνότητα εμφάνισης υπερβολικής αύξησης των τοιχωμάτων της καρδιάς (υπερτροφία αριστερής κοιλίας) αυξήθηκε τριπλάσια από 2,4% στην ηλικία των 17 ετών σε 7,1% στην ηλικία των 24 ετών, ενώ η συχνότητα εμφάνισης καρδιακής δυσλειτουργίας αυξήθηκε από 9,2% στην εφηβεία σε 15,8% στη νεαρή ενήλικη ζωή.
Το επίμονα υψηλό σάκχαρο νηστείας πάνω από 5,6 mmol/L από την ηλικία των 17 έως τα 24 έτη συσχετίστηκε με 46% αυξημένο κίνδυνο υπερτροφίας αριστερής κοιλίας.
Ο κίνδυνος ήταν τριπλάσιος εάν το σάκχαρο νηστείας ήταν επίμονα πάνω από 6,1 mmol/L. Το υψηλό σάκχαρο στο αίμα μείωσε επίσης τη χαλάρωση του καρδιακού μυός, αλλοίωσε τη φυσιολογική καρδιακή λειτουργία και αύξησε υπερβολικά την πίεση της ροής του αίματος που επέστρεφε στην καρδιά.
Η επίμονη αντίσταση στην ινσουλίνη συσχετίστηκε με 10% αυξημένο κίνδυνο πρόωρης και επιδεινούμενης καρδιακής βλάβης, περισσότερο στις γυναίκες.
«Η πενταπλάσια αύξηση της συχνότητας εμφάνισης προδιαβήτη εντός επτά ετών ανάπτυξης από την εφηβεία στη νεαρή ενήλικη ζωή υπογραμμίζει την κρίσιμη σημασία της συμπεριφοράς του τρόπου ζωής και των διατροφικών συνηθειών, ειδικά μετά την ανεξαρτητοποίηση των εφήβων από την οικογένειά τους», λέει ο κύριος συγγραφέας της μελέτης, Άντριου Άγκμπατζε, αναπληρωτής καθηγητής Κλινικής Επιδημιολογίας και Παιδικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας.