Η υπερκινητικότητα των παιδιών μπορεί να έχει τις ρίζες της σε προβλήματα ακοής, αναφέρουν επιστήμονες από το Κολέγιο Ιατρικής Άλμπερτ Άινσταϊν, στη Νέα Υόρκη.
Όπως γράφουν στην επιθεώρηση «Science», σε μελέτη με ποντίκια εντόπισαν δυσλειτουργίες του έσω ωτός οι οποίες προκαλούν νευρολογικές αλλαγές, που με τη σειρά τους οδηγούν στην υπερκινητικότητα.
Οι ερευνητές τονίζουν στο άρθρο τους ότι πολλά παιδιά και έφηβοι που πάσχουν από σοβαρές διαταραχές ακοής και κατ’ επέκτασιν ισορροπίας έχουν επίσης συμπεριφορικά προβλήματα, όπως η υπερκινητικότητα.
Ωστόσο, έως τώρα ουδείς είχε καταφέρει να αποδείξει πως αυτά τα δύο όντως σχετίζονται μεταξύ τους.
«Η μελέτη μας παρέχει τις πρώτες ενδείξεις ότι μία αισθητήρια διαταραχή, όπως η δυσλειτουργία του έσω ωτός, μπορεί να επιφέρει συγκεκριμένες μοριακές αλλαγές στον εγκέφαλο, που προκαλούν δυσπροσαρμοστικές συμπεριφορές οι οποίες παραδοσιακά θεωρείται ότι εγείρονται αποκλειστικά στον εγκέφαλο», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Τζιν Χέμπερτ, καθηγητής Νευροεπιστήμης & Γενετικής στο κολέγιο, το οποίο ανήκει στο Πανεπιστήμιο Yeshiva.
Η νέα έρευνα άρχισε όταν οι επιστήμονες παρατήρησαν πως κωφά ποντίκια στο εργαστήριό τους που είχαν σοβαρές δυσμορφίες του έσω ωτός, ήταν παραδόξως υπερκινητικά σε σύγκριση με τα υγιή.
Στην πραγματικότητα, τα άρρωστα ζώα βρίσκονταν σε μία κατάσταση σχεδόν μόνιμης κίνησης, καθώς μεταξύ άλλων κυνηγούσαν την ουρά τους.
Όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, τα ακοολογικά προβλήματα των ζώων οφείλονταν σε ένα ελαττωματικό γονίδιο που λέγεται Sic12a2.
Το γονίδιο αυτό επηρεάζει την μεταφορά τριών ιχνοστοιχείων (του νατρίου, του καλίου και του χλωρίου) σε διάφορους ιστούς, συμπεριλαμβανομένου του κεντρικού νευρικού συστήματος (αποτελείται από τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό).
Για να διαπιστώσουν εάν το συγκεκριμένο γονίδιο σχετιζόταν και με την υπερκινητικότητα, οι ερευνητές το αδρανοποίησαν είτε στο έσω ους, είτε στα τμήματα του εγκεφάλου που ρυθμίζουν την κίνηση ή σε ολόκληρο το κεντρικό νευρικό σύστημα υγιών ποντικιών.
«Με μεγάλη μας έκπληξη είδαμε πως μόνον όταν το αδρανοποιούσαμε στο έσω ους, αξανόταν η κινητική δραστηριότητα των ζώων», είπε ο δρ Χέμπερτ.
Οι ερευνητές σημειώνουν στο άρθρο τους ότι και οι άνθρωποι φέρουν το συγκεκριμένο γονίδιο, οπότε είναι πολύ πιθανό να συμβαίνει το ίδιο και σε εμάς.
Εάν αυτό επιβεβαιωθεί, πιθανώς θα ανοίξει ο δρόμος για την επινόηση φαρμάκων που θα θεραπεύουν τις δυσλειτουργίες του έσω ωτός και έτσι θα καταπολεμούν την υπερκινητικότητα.