Όλοι μας γνωρίζουμε ότι τα παιδιά μοιάζουν στους γονείς τους.
Ο μηχανισμός όμως της κληρονομικότητας παρέμενε ένας γρίφος μέχρι σχετικά πρόσφατα, και γι’ αυτό οι άνθρωποι πρότειναν διάφορες θεωρίες, αρχίζοντας από τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο Αριστοτέλη (384-322 π.Χ.).
Μόλις το 1953 (25/4/1953) ο Αμερικανός Τζέιμς Γουάτσον και ο Βρετανός Φράνσις Κρικ επέλυσαν το αίνιγμα της δομής του γενετικού υλικού, του DNA, και αποκρυπτογράφησαν τον χημικό μηχανισμό της κληρονομικότητας και το μυστήριο του γιατί οι ζώντες οργανισμοί μοιάζουν στους προγόνους τους.
Κατά το πρότυπο που παρουσίασαν, το DNA αποτελείται από δύο πολυνουκλεοτιδικές αλυσίδες περιτυλιγμένες γύρω από έναν κοινό νοητό άξονα.
“Οι αζωτούχες βάσεις της μιας αλυσίδας ενώνονται πάντα με βάσεις της άλλης αλυσίδας.
Τα ζεύγη που σχηματίζονται είναι καθορισμένα, π.χ. η αδενίνη (Α) της μιας αλυσίδας ενώνεται πάντα με τη θυμίνη (Τ) της άλλης αλυσίδας, ενώ η κυτοσίνη (C) πάντα με τη γουανίνη (G)”, σημείωσαν.
Συνεπώς, αν γνωρίζουμε την αλληλουχία της μιας πολυνουκλεοτιδικής αλυσίδας DNA, π.χ. AAATTTCGG, τότε μπορούμε αμέσως να βρούμε τη συμπληρωματική αλληλουχία της άλλης αλυσίδας.
Για παράδειγμα TTTAAAGCCΟ βασικός μηχανισμός πολλαπλασιασμού (διπλασιασμού) του DNA κάθε κυττάρου και είναι απλός, κι επίσης παρουσιάζεται απλουστευμένα σαν τον μηχανισμό του φερμουάρ.
