Η καθημερινότητα μας όλον αυτόν τον καιρό έχει πρωτόγνωρα για όλους μας αλλάξει.
Βρισκόμαστε εν μέσω μιας κρίσης, όχι μόνο οικονομικής και κοινωνικής, αλλά και βαθιά υπαρξιακής.
Είναι σίγουρο ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία κατάσταση που μας βρίσκει αμήχανους και μας μπερδεύει κι αυτό το μπέρδεμα, με τη σειρά του, μας δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα, όπως εκνευρισμό, θυμό και άγχος.
Αναπόφευκτα, λοιπόν, βιώνουμε και πρωτόγνωρα συναισθήματα, ή απλά τα ήδη υπάρχοντα συναισθήματα έχουν ενταθεί, επιβαρυνθεί και μας μοιάζουν έως και ανεξέλεγκτα, αφού βαλλόμαστε με πίεση από παντού.
Οι άνθρωποι που ήδη έχουν επίγνωση του έντονου τους άγχους και το βίωναν και πριν, είναι πιο ευάλωτοι σε όλα τα τρέχοντα εξωτερικά ερεθίσματα με τις ειδήσεις και τα νέα δεδομένα να μην έχουν σταματημό, άρα ταυτόχρονα και πιο ευερέθιστοι, καθώς απορροφούν και οικειοποιούνται από το περιβάλλον τους πιο εύκολα τα δυσάρεστα συναισθήματα κι έτσι κινδυνεύουν να βγουν μετά το πέρας αυτής της πανδημίας ακόμα περισσότερο βεβαρυμμένοι κι εξουθενωμένοι, καθώς είναι πολύ πιθανό τα ήδη υπάρχοντα τους θέματα προς διερεύνηση και επίλυση να διογκωθούν, να υποτροπιάσουν ή να παρουσιαστούν μέχρι και νέα.
Άλλοι άνθρωποι απολαμβάνουν όλη αυτήν τη σωματική απόσταση, καθώς νιώθουν πιο ασφαλείς μέσα σε αυτήν.
Άλλοι, πάλι, έρχονται ισχυρά αντιμέτωποι με αυτήν την έλλειψη σωματικότητας, αφού η ανθρώπινη επαφή είναι αναντικατάστατη και δεν μπορεί να αντικατασταθεί ολοκληρωτικά από το διαδίκτυο και τα μέσα που αυτό παρέχει και νιώθουν ήδη κατατρεγμένοι, κάποιοι άλλοι πάλι, απομονωμένοι με τις «συντροφικές επιλογές» τους, βιώνουν ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις έντασης και σύγκρουσης, άρα και μεγαλύτερη μοναξιά και θλίψη.
Ποτέ δεν γνωρίζουμε πώς και τι περνάει ο καθένας μας, πώς και τι βιώνει.
Ανάμεσα, λοιπόν, σε όλη αυτήν την αντικειμενική πραγματικότητα που είναι ο ιός, αλλά και η κρίση και η αβεβαιότητα που έχει ήδη φέρει και θα επιφέρει στο πέρασμά του και που έχει ήδη επηρεάσει και θα επηρεάσει όλους μας ανεξαιρέτως, υπάρχει και το υποκειμενικό στοιχείο που καλούμαστε να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας:
-αυτό της προσωπικής επιλογής, το πώς δηλαδή επιλέγουμε και θα επιλέξουμε να ζούμε από εδώ και πέρα.
-Πώς λειτουργούμε και επενδύουμε σε αυτήν την ισχύουσα καθημερινότητα ;
Αυτό είναι η υποκειμενική πραγματικότητα του καθένα μας ξεχωριστά.
Επομένως, μία αντικειμενική πραγματικότητα και άπειρες υποκειμενικές, όσες κι εμείς.
Καθένας μας θα αποδώσει το δικό του νόημα σε όλο αυτό που βιώνουμε, καθένας μας θα το ερμηνεύσει με το δικό του τρόπο και θα το θυμάται εξίσου με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
«Αυτός που έχει βρει ένα γιατί αντέχει το κάθε πώς» ,έλεγε ο Νίτσε, “και πόση δύναμη έχει αυτό να το ανακαλούμε”!
Μπορεί να είμαστε περιορισμένοι, αλλά η φαντασία μας δεν περιορίζεται ποτέ κι αυτή αποτελεί συχνά ανεξάντλητη πηγή δύναμης σε καιρούς «χαλεπούς» καθώς, μπορεί ο καθένας μας να έχει διαφορετικούς μηχανισμούς άμυνας, αλλά όλοι μας βιώνουμε ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΑ, κοινά συναισθήματα!
Κι όπως εξέφρασε κι ο Καμύ: «Οι δυστυχίες, στην πραγματικότητα, είναι μια κοινή υπόθεση, αλλά δύσκολα τις πιστεύει κανείς όταν του πέσουν στο κεφάλι. Υπήρξαν στον κόσμο τόσες πανούκλες όσοι και οι πόλεμοι.
Και παρόλα αυτά οι πανούκλες και οι πόλεμοι πάντα βρίσκουν τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους.
Όταν ξεσπάει ένας πόλεμος, οι άνθρωποι λένε: ‘Δεν θα διαρκέσει πολύ, είναι πολύ ανόητο’.
Κι αναμφίβολα ένας πόλεμος είναι σίγουρα πολύ ανόητος, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να διαρκέσει.
Η ανοησία επιμένει πάντα και θα μπορούσε κανείς να το διακρίνει αν δεν σκέφτονταν μόνο τον εαυτό του”.
Τώρα, περισσότερο από άλλες φορές, καλούμαστε να σκεφτούμε συλλογικά για να επιβιώσουμε.
Καλούμαστε να στραφούμε και στον διπλανό μας, έστω και νοητά, αφού δε μπορούμε ακόμα σωματικά-φυσικά.
Καλούμαστε να ζητήσουμε βοήθεια, αν νιώθουμε ότι τη χρειαζόμαστε, και να τολμήσουμε να «βουτήξουμε» πιο βαθιά.
Κι επειδή υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στο «Δεν πέθανα» από το «Ζω», όπως λέει κι η αγαπημένη ψυχοθεραπεύτρια Esther Perel, δεν είμαστε μόνοι!
Κι αν αυτό δε μας παρηγορεί, σίγουρα μας παρηγορεί περισσότερο το δεν είμαστε ΟΙ ΜΟΝΟΙ!