Όταν η θλίψη σε αγκαλιάζει αφέσου, γείρε πάνω της και νιώσε το χάδι της.
Σου είπαν πως η θλίψη είναι σκιερή, κι εσύ βιάστηκες να ορίσεις τη σκιά απωθητική και εχθρική χωρίς γυμνός να τη νιώσεις.
Την είδες μα δεν την άκουσες.
Έκλεισες τα αυτιά σου στο τραγούδι της.
Είδες μόνο την επιφάνεια και υποτίμησες την ουσία της.
Καθάρισε τα μάτια σου και νιώσε τη δροσιά της.
Μόνος, χωρίς τα προειρημένα.
Ο βοηθητικός ρόλος της θλίψης
Διέκρινε τη σοφία της και μείνε ευγνώμων για την παρουσία της όπως της πρέπει.
Η θλίψη σου είναι εκεί για να σου προσφέρει την αγκαλιά, που τόσο έχει ανάγκη η ύπαρξή σου.
Είναι εκεί για να σε προστατεύσει από όλα τα άλλα που τώρα που είσαι ευάλωτος θα σε νικήσουν, από τις καταστάσεις που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τώρα που αλλάζεις.
Σε βοηθά να προσαρμοστείς στο παρόν σου, κρατώντας σε μακριά από κάθε τι που την ενέργεια που σου λείπει απαιτεί.
Η θλίψη σου είναι εκεί σε κάθε σημαντική απώλεια που έχεις να διαχειριστείς.
Όταν η καρδιά σου είναι λαβωμένη, σε προσέχει, σε προφυλάσσει από κάθε τι απειλητικό για την ασφάλειά σου.
Φροντίζει το σώμα σου με τρόπο σοφό για να ξαποστάσει, να δεχθεί εκείνη την απώλεια όπως της πρέπει και ύστερα να γίνει ακόμα πιο δυνατό από ό,τι ήταν.
Δε νοιάζεται αν η απώλεια είναι μικρή ή μεγάλη, λογική ή παράλογη, αληθινή ή πλασματική, δε σε κρίνει, δε σε ρωτάει, σε σέβεται, σε υπολογίζει, σου δίνει χρόνο να αναλογιστείς, να κρίνεις εσύ.
Το μόνο που κάνει είναι να θρέφει την ψυχή σου και το σώμα σου που αποδυναμώθηκαν, να τα θρέφεις με πλούσια συστατικά που θα του δώσουν ρώμη. Είναι μόνο μια ανάπαυλα για να μπορείς να συνεχίσεις.
Σεβασμός στα συναισθήματά μας
Σεβάσου την όπως σε σέβεται κι εκείνη και μην την καταδικάζεις πριν τη γνωρίσεις πραγματικά.
Ναι, είναι εκείνη που επιβραδύνει το μεταβολισμό σου, είναι εκείνη που ελαττώνει την ενέργεια και την ενθουσιασμό σου μα μόνο έτσι μπορεί να σου προσφέρει τον απαιτούμενο χρόνο προσαρμογής σε αυτό το «δύσκολο» που έχεις να διαχειριστείς.
Την κληρονόμησες από τον πρόγονό σου.
Ήταν εκείνη που ενεργοποιούσε όλες τις λειτουργίες που, όταν ήταν θλιμμένος και ευάλωτος, τον κρατούσαν στη σπηλιά του, εκεί, όπου στην κατάστασή του ήταν σίγουρα πιο ασφαλής.
Μην την αρνείσαι αυτή την κληρονομιά.
Μην την αρνείσαι την ασφάλεια.
Μην την αρνείσαι την αγκαλιά της. Είναι πολύτιμη.
Βιώνοντας θεραπευτικά την θλίψη με ενσυνειδητότητα
Το ίδιο το όνομά της σου υπενθυμίζει πως χρειάζεσαι θεραπεία.
Η αρχαία ελληνική θλίψις ετυμολογικά αποτελεί ένα χτύπημα.
Ένα χτύπημα, είτε είναι επιφανειακό, είτε βαθύ χρειάζεται χρόνο για την ίαση και την αποκατάστασή του, άλλοτε μικρότερο και άλλοτε μεγαλύτερο.
Αυτό το χρόνο σου δίνει η θλίψη σου.
Πάρε τον αφού σου προσφέρεται, δέξου την ανάπαυλα γιατί μόνον έτσι θα είσαι σε θέση να επανέλθεις δυνατός και πλουσιότερος στην καθημερινότητά σου.
Ξαπόστασε στη δροσιά της φυλλωσιάς της θλίψης σου, δέξου την, αναλογίσου την, ζήσε την και σύντομα θα αρχίσεις να δυναμώνεις και πάλι.
Μην την αγνοείς, μην την αποφεύγεις, μην τα βάζεις μαζί της.
Δώσε της μια ευκαιρία.
Έχει κι εκείνη τη θέση της μέσα σου και είναι θέση καταλυτική για την προστασία σου.
Μην ακούς πως δεν πρέπει να έχει θέση στη ζωή σου γιατί είναι μέρος της, όπως μέρος της είναι και η χαρά σου.
Η χαρά σου δίχως τη θλίψη σου ούτε ουσία ούτε λάμψη έχει.
Ύστερα να θυμάσαι τη διακριτικότητά της, να θυμάσαι πως δεν κρίνει την πληγή σου, να θυμάσαι πως δε σε ρωτά.
Αυτή είναι δική σου δουλειά.
Κοίτα το χτύπημά σου, χάιδεψέ το, μίλα του.
Αναρωτήσου πως προκλήθηκε αυτή η πληγή.
Είναι μια πληγή από εκείνες τις αναπόφευκτες της ζωής ή μήπως είναι ένα χτύπημα που το προκάλεσες εσύ ο ίδιος;
Αναρωτήσου, ήταν εκείνη η κατάσταση που εύλογα σε έκανε ευάλωτο ή εσύ που έδωσες άλογα σε εκείνη την κατάσταση τη δύναμη να σε κατατροπώσει;
Από τη θλίψη στην κατάθλιψη
Και αν είσαι εσύ που το έκανες, αν για λίγο αφέθηκες στη δίνη των συναισθημάτων σου με τη λογική να απουσιάζει, οφείλεις πέρα από τη θλίψη σου να αγκαλιάσεις και τον εαυτό σου, να τον συγχωρήσεις, να πάψεις να τον χτυπάς με τόση θέρμη γιατί θα παρασυρθείς και δύσκολα θα σταματήσεις.
Σε λίγο θα συνηθίσεις στη σκιά, δε θα μπορείς να διακρίνεις την αξία της, θα μένεις εκεί χωρίς λόγο και σκοπό.
Θα απαρνηθείς τον ήλιο και το φως, η σκιά θα γίνει το οίκημά σου, η ζωή σου όλη και τότε η θλίψη θα μεταμορφωθεί.
Θα αλλάξει, θα χάσει τον εαυτό της, θα μετουσιωθεί, θα γίνει κατάθλιψη.
“Η κατάθλιψη θα σε βγάλει από το δρόμο σου, θα απωθήσει τη λογική σου, θα σε παραπλανήσει και θα κάνει την ψυχή σου γκρίζα”.
Είναι όμορφο και απαλό το γκρίζο.
Είναι χρώμα ουδέτερο που εύκολα στα μάτια γίνεται αδιάφορο και σύνηθες.
Δε σε ενοχλεί, δε σε ταράζει, σε αφήνει να μένεις σε ύπνο βαθύ και δύσκολα ξυπνάς. Μην ξεχνάς όμως, το γκρίζο έχει μέσα του λευκό που σου δίνει το φως της αναγέννησης και μαύρο που σε σπρώχνει στο σκοτάδι.
Να επιλέξεις το λευκό.
Να ξεχωρίσεις τι είναι εκείνο που δίνει νόημα στη ζωή σου, εκείνο που σου δίνει ανάσα, εκείνο που σε κάνει να χαμογελάς, εκείνο που σε γεμίζει δύναμη και ζωντάνια και αν νομίσεις πως δεν μπορείς, να το ψάξεις με πείσμα, να το βρεις, να το δημιουργήσεις εσύ ο ίδιος.
Όχι αύριο. Σήμερα, τώρα.
Τώρα να το δημιουργήσεις, να ξαναγίνεις εσύ, εσύ, ο πλασμένος να αφήσεις το δικό σου, μοναδικό, αποτύπωμα στον κόσμο μας.