Από την Ζίνα Γκουριώτη
2020. Τι χρονιά και αυτή. Για να λέμε βέβαια και του στραβού το δίκιο σε κάθε τέλος του χρόνου κάτι έχουμε να πούμε. Ας μην την χαρακτηρίσουμε λοιπόν άσχημη αυτή τη χρονιά. Εγώ θα την έλεγα διαφορετική. Και ο λόγος; Γιατί μάθαμε να τα κάνουμε όλα διαφορετικά. Εκτός των πολλαπλών reset στην ψυχολογία μας, μάθαμε μέχρι και να διασκεδάζουμε διαφορετικά με τρόπους πιο απλούς.
Μάθαμε να μη χρειαζόμαστε πολλά, τα γύρω-γύρω, για να είμαστε επαρκείς και ευτυχισμένοι πάρα μόνο τους δικούς μας ανθρώπους (οι οποίοι φάνηκαν ποιοι είναι ή μάλλον ποιοί θέλουμε εμείς να είναι), τα ζωάκια μας, φυσικά την οικογένειά μας, τις ασχολίες μας είτε αυτό είναι η δουλειά που μας απορροφά, είτε αυτό είναι η γυμναστική, η μουσική, η μαγειρική, η διατροφή, αφού είμαι σίγουρη ότι όλοι προσπαθήσαμε λίγο από όλα. Πράγματα βέβαια που κάναμε και πριν και αυτό είναι το πιο αξιοπερίεργο: το ότι τα εκτιμήσαμε διαφορετικά.
Μάθαμε, όπως και θα συνεχίζουμε να μαθαίνουμε για την υπόλοιπη ζωή μας, ότι δεν χρειαζόμαστε τα πάντα και εκεί που νομίζουμε ότι δεν έχουμε τίποτα και γκρινιάζουμε, έχουμε όσα ακριβώς πρέπει. Δεν είπα βέβαια ότι δεν μου έχουν λείψει τα ποτάκια μου έξω, προς Θεού. Αλλά ίσως κάποιες φορές χρειαζόμαστε κάτι τέτοια «καμπανάκια», στην προκειμένη κανονική καμπάνα, για να ξυπνήσουμε και να μπούμε σε μία γενικότερη διάθεση επανεκκίνησης. Έτσι κι αλλιώς το μόνο σίγουρο και το πιο παράδοξο σε αυτή τη ζωή είναι ότι όλα είναι παροδικά, είτε άσχημα είτε καλά.
Η δική μου συμβουλή είναι να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε όλες αυτές τις καταστάσεις με αυτή την επιφανειακή ματαιοδοξία και να γίνουμε όσο πιο αυθεντικοί και αληθινοί μπορούμε, γιατί εκφράζοντας τον αληθινό του εαυτό και τα αληθινά του συναισθήματα δεν έχασε ποτέ κανείς. Τουλάχιστον αυτούς που τον εκτιμάνε, γιατί άλλους δεν χρειαζόμαστε στη ζωή μας, όχι ότι είναι απαραίτητα κακοί αλλά σίγουρα είναι περιττοί.
Σημαντικό ακόμα είναι και ότι θέλαμε δε θέλαμε περάσαμε αρκετό χρόνο με τον εαυτό μας, κάτι που ίσως μας έβαλε σε παραπάνω σκέψεις από όσο θα θέλαμε και κατά κάποιο τρόπο αντιμέτωπους με τον εαυτό μας, συνειδητοποιώντας πως δεν μπορούμε να αποφύγουμε όλες τις δύσκολες στιγμές μας. Και αυτό για μένα είναι ίσως και το πιο σημαντικό.
Το να έρχεσαι αντιμέτωπος με πραγματικότητες που υπό άλλες συνθήκες θα απέφευγες, σε κάνει μεν να βλέπεις με μία άλλη όψη τα πράγματα και ότι δεν είναι όλα ρόδινα, αλλά ταυτόχρονα έτοιμο ή καλύτερα προετοιμασμένο να αντιμετωπίσεις όλες τις προκλήσεις της ζωής, αφού ακόμα ζούμε και δεν είμαστε σε κανένα συννεφάκι.
Πρέπει να είμαστε «ανοιχτοί» σε κάθε ενδεχόμενο και να μη φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες κεκαλυμμένοι από πέπλα ασφαλείας που ισοδυναμούν με στασιμότητα. Γιατί αλλιώς απλά δεν θα είναι ζωή.
Και αυτό είναι το πιο ωραίο. Ότι ακριβώς υπάρχουν σκαμπανευάσματα όπως εκεί που κλαίμε και είμαστε ράκος, έρχεται είτε ξαφνικά είτε πιο σταδιακά κάτι που μας κάνει να ξεχνάμε τη στεναχώρια μας με ένα τρόπο μαγικό (γιατί σκεφτείτε πόσες έχουμε περάσει). Ε και αυτό το κάτι πιστεύω μας δίνει τη χαρά της ζωής. Η προσμονή για κάθε τι που έρχεται και η κάθε επόμενη μέρα.
Υ.Γ: Nα μην ξεχνάτε όχι να αγαπάτε, αλλά να δείχνετε την αγάπη σας στα αγαπημένα σας άτομα.