Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα, το οποίο χαρακτηρίζεται από την διάθεση εσωτερικής ανακάλυψης όχι μόνο του εαυτού μας αλλά και του προσώπου το οποίο βρίσκεται κοντά μας.
Είναι μία δοκιμασία, η οποία απαιτεί να απεγκλωβιστούμε από το περιχαρακωμένο κάστρο της αυτάρκειας μας και να αποπειραθούμε να προσπαθήσουμε το εμείς.
Πρώιμες παιδικές εμπειρίες και ενδοβολές
Όλοι μας επιθυμούμε να μας αποδεχτούν και να μας αγαπήσουν οι άνθρωποι άνευ όρων, δηλαδή ονειρευόμαστε την αγάπη που προσδοκούμε.
Το θέμα όμως είναι να είμαστε σε θέση να προσφέρουμε αυτό που προσδοκούμε οι άλλοι να μας προσφέρουν.
Μονάχα όταν καλλιεργήσουμε τον εαυτό μας προς αυτήν την κατεύθυνση θα μπορέσουμε να ζήσουμε το συναίσθημα της αυθεντικής αγάπης.
Τα πρώτα στάδια της παιδικής μας ηλικίας είναι καθοριστικά για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας όπως αναφέρουν οι ψυχολογικές έρευνες καθώς κατά τη διάρκεια της πρώιμης παιδικής ηλικίας δημιουργούνται οι πεποιθήσεις, οι σκέψεις και οι λεγόμενες ενδοβολές, οι οποίες καθορίζουν την μετέπειτα πορεία της ζωής μας έστω και ασυνείδητα χωρίς καν εμείς να το αντιλαμβανόμαστε.
Χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε μία θεραπευτική εργασία ούτως ώστε να μπορέσουμε να εντοπίσουμε ποια κομμάτια αυτών των ενδοβολών είναι αυτά που εμποδίζουν την εξέλιξη της ζωής μας και ποια κομμάτια μας βοηθούν να αναπτυχθούμε ως ανθρώπους ψυχοσυναισθηματικά.
Ουσιαστικά με την αυτογνωσία θα δούμε ότι και εμείς οι ίδιοι θέτουμε συγκεκριμένους όρους όσον αφορά στην αγάπη που προσδοκούμε να λάβουμε.
Τις περισσότερες φορές είμαστε εξαιρετικά απαιτητικοί να λάβουμε αγάπη ενώ είμαστε διστακτικοί στο να μπορέσουμε να ανοίξουμε τον εαυτό μας και να προσφέρουμε εμείς πρώτοι άνευ όρων και ανταλλαγμάτων.
Η ασφάλεια της αγκαλιάς
Η αγκαλιά μας χαρίζει το πιο όμορφο συναίσθημα του κόσμου.
Μία αγκαλιά μπορεί να μας δώσει τόση ζωτικότητα ούτως ώστε να παλέψουμε όλες τις αντιξοότητες και τις δοκιμασίες της ζωής.
Η αγκαλιά έχει θεραπευτικές ιδιότητες.
Ας θυμηθούμε κατά τη διάρκεια της βρεφικής και της παιδικής μας ηλικίας πόσο πολύ αποζητούσαμε την αγκαλιά της μητέρας μας και γενικότερα των γονιών μας.
Μέσα σε αυτή την αγκαλιά αισθανόμασταν ασφάλεια, πληρότητα στοργή αλλά και αγάπη.
Είναι ασφάλεια η αγκαλιά, η οποία μας βοηθά να καλλιεργήσουμε την ψυχική μας ανθεκτικότητα και να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε όλες τις συνθήκες της ζωής.
Αλήθεια εμείς μπορούμε να προσφέρουμε απλόχερα αγάπη και αγκαλιά δίχως να φοβόμαστε ότι τα πάντα μπορούν να καταρρεύσουν ανά πάσα στιγμή;
Φόβος να εγκαταλείψουμε τον εγωκεντρικό εαυτό μας
Χρειάζεται να μπορούμε να αφεθούμε στο απρόσμενο για να για να το ζήσουμε, να μπορούμε να προσφέρουμε έναν εαυτό ο οποίος είναι απαλλαγμένος από φόβους και συμφέροντα για να μπορεί να αγαπήσει.
Η αγκαλιά μάς θυμίζει την ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς για αυτό και χρειάζεται να την προσφέρουμε απλόχερα.
Αυτή την περίοδο που διανύουμε την πανδημία καταλαβαίνουμε πόσο πολύ είναι πολύτιμη η αγκαλιά μια και όλοι την στερούμαστε για λόγους ασφαλείας της υγείας μας.
Ήρθε η ώρα να εκτιμήσουμε πραγματικά την αγάπη και να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε όσα ήδη έχουμε.
Να δούμε με ευγνωμοσύνη πως αυτό που πραγματικά μετράει είναι η αγάπη και όχι η απόκτηση των υλικών αγαθών, τα οποία είναι εφήμερα.
Η αγκαλιά μπορεί να δώσει ζωή.
«Ας προσφέρουμε λοιπόν αγάπη και ας είμαστε σίγουροι πως η αγάπη είναι το μόνο συναίσθημα που όσο μοιράζεται απλόχερα τόσο πολλαπλασιάζεται», τονίζει η κ. Ολυμπία Μαρία Ποντίκη Νομικός, Σύμβουλος Γάμου και Οικογένειας, Life and Business Coaching, Mcs Ποιμαντική Ψυχολογία, προσθέτοντας:
Ο φόβος που υπάρχει μέσα μας είναι ο φόβος να εγκαταλείψουμε τον εγωκεντρικό εαυτό μας.
Όποιος επιθυμεί να ελέγχει τα πάντα και να είναι εκείνος ο οποίος υπολογίζει την εξέλιξη της ζωής βρίσκεται σε ένα λαβύρινθο γιατί η ζωή δεν υπόκειται σε υπολογισμούς αλλά έχει μέσα της το απρόσμενο.
Δεν γνωρίζουμε την εξέλιξη των καταστάσεων ούτε και τον χαρακτήρα του ανθρώπου που επιθυμούμε να συνδεθούμε και να αγαπήσουμε.
Γιατί δεν γνωρίζουμε εις βάθος ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποφασίσουμε να ανοιχτούμε στην αγάπη και από κει και πέρα τα πράγματα θα βρουν από μόνα τους τον δρόμο τους.
Η αγάπη ορίζεται ως ένα συναίσθημα δυνατής στοργής αλλά και δεσίματος έχει μέσα της όμως έντονα την κοντινότητα άλλα και την δέσμευση.
Η αγάπη συνδέεται άμεσα με την θυσία.
Η θυσία αφορά στη δυνατότητα να μπορέσουμε να προσφέρουμε χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα για την προσφορά μας.
Αγάπη και εξάρτηση
Τεράστια η διαφορά ανάμεσα στην αγάπη και στην εξάρτηση!
Όπως αναφέρουν οι έρευνες των ψυχολόγων είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι η αγάπη η υγιής αφορά ανθρώπους, οι οποίοι έχουν δουλέψει με τον εαυτό τους και δεν εμπίπτουν σε περιπτώσεις εξαρτήσεις, δηλαδή στην αγάπη υπάρχουν δύο προσωπικότητες οι οποίες καλλιεργούνται και εξελίσσονται ταυτόχρονα και ο ένας βοηθά στην εξέλιξη και στην πρόοδο του άλλου.
Η εξάρτηση είναι δείγμα τοξικότητας διότι ο ένας δεσμεύει τον άλλον, ασφυκτιούν και δεν οδηγούνται σε μία ειρηνική και εποικοδομητική συμπόρευση.
Τις περισσότερες φορές στα ψυχοπαθολογικά φαινόμενα όπως ζήλια και άλλες παθογενείς καταστάσεις βλέπουμε ότι καταργείται η έννοια των ορίων.
Τα όρια είναι αναγκαία και απαραίτητα για την υγιή επικοινωνία.
Χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος να έχει εντοπίσει ποια είναι τα σημεία του στην προσωπικότητά του που τον δυσκολεύουν ούτως ώστε μέσα στη σχέση να μην τα αφήσει ανεξέλεγκτα διότι θα αποτελέσουν τροχοπέδη στο σημείο της υγιούς επικοινωνίας.
Η αγάπη είναι υπέρβαση, είναι ουσιαστικά ο καθρέφτης της εσωτερικής εργασίας που έχουμε κάνει με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όλοι οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ζωής μας έχουμε την δυνατότητα να γνωρίσουμε ανθρώπους, οι οποίοι γαληνεύουν την ψυχή μας το θέμα είναι κατά πόσο θα μπορέσουμε να κάνουμε την υπέρβαση και να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μας.
Η αγάπη ως εξελικτική πορεία
Όχι εγωιστικά, όχι με πίεση αλλά με ελευθερία.
Αγάπη ουσιαστική είναι να αφήνεις τον άλλον ελεύθερο να επιλέξει το αν θα είναι μαζί σου ή όχι χωρίς δεσμεύσεις αλλά και χωρίς εκβιασμούς.
Σε μία εποχή που η αγάπη είναι δυσεύρετη η μεγαλύτερη επανάσταση είναι όχι να προσδοκούμε να λάβουμε την αγάπη αλλά να γινόμαστε οι ίδιοι αγάπη και φως να μπορούμε δηλαδή να υπερβούμε τον ερμητικά κλειστό εαυτό μας, ο όποιος φοβάται να ανοιχτεί, φοβάται να επικοινωνήσει και φοβάται να αναδείξει και την ευαλωτότητα του.
Αν το σκεφτούμε από μία ενδότερη μάτια θα δούμε ότι ο ουσιαστικός φόβος μας είναι να δουν οι άλλοι τα ελαττώματα και τις ατέλειες μας.
Ο κάθε άνθρωπος όμως έχει προτερήματα αλλά και ελλείψεις, αδύνατα σημεία τα οποία χρειάζεται να δουλέψει.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι στην πραγματικότητα αγαπάμε έναν άνθρωπο στην ολότητά του με τα θετικά του αλλά με και μετά σημεία τα οποία χρειάζεται να δουλέψει.
Άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος ούτε εμείς οι ίδιοι, και χρειάζεται να είμαστε συνειδητοποιημένοι στο ότι η αγάπη και η συμπόρευση αποτελούν εξελικτικές πορείες.
Όσον αφορά την τελειότητα, χρειάζεται να είμαστε συνειδητοποιημένοι στο ότι μέσα από τις αδυναμίες μας θα βρούμε και την πραγματική αγάπη.
Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να αφήσουμε τον εαυτό μας ουσιαστικά να κάνει την υπέρβαση και να δείξει την ευαλωτότητά του, να προσφέρει αγάπη χωρίς να περιμένει να λάβει τότε ουσιαστικά έχουμε ανοίξει και την πόρτα της καρδιάς στην αγάπη που προσπαθούμε να λάβουμε οι ίδιοι.
