Το πιο hot αρσενικό όνομα της τηλεόρασης και του θεάτρου, ο Γιάννης Στάνκογλου μίλησε στο ένθετο UR του Ελεύθερου Τύπου για την επιτυχία του στην τηλεόραση αλλά και στο θεατρικό σανίδι ενσαρκώνοντας τον «Ζορμπά».
-Πόσο κοντά του είναι ο Αλέξης Ζορµπάς; Ποια είναι τα κοινά στοιχεία της δικής του προσωπικότητας µε αυτήν του µυθικού ήρωα του Νίκου Καζαντζάκη;
«Είµαι κι εγώ εξωστρεφής όπως ο Ζορµπάς. Έχω πολλά κοινά στοιχεία µαζί του. Μου αρέσει κι εµένα η τσικουδιά, το ποτό, οι γυναίκες, µου αρέσει να χορεύω, να κολυµπάω στη θάλασσα, µου αρέσει γενικότερα η φυσιογνωµία του Αλέξη Ζορµπά, όπως την έχει σκιαγραφήσει µοναδικά µέσα από τη γραφή του ο Νίκος Καζαντζάκης.
Μου αρέσει να δουλεύω επίσης, ποτέ δεν φοβήθηκα τη δουλειά, όπως και ο ήρωας του Καζαντζάκη, που είναι πολύ φωτεινός, πολύ έντονος, πολύ δυνατός. Γελάει, πίνει, αγκαλιάζει µε πάθος τη ζωή, την πέτρα, τα ξύλα, το κάρβουνο, είναι κοµµάτι της ζωής. Είναι απόλαυση για έναν ηθοποιό να τον ερµηνεύει. Μου αρέσει επίσης η αγάπη του για την ελευθερία, που δεν µπορεί κανείς να την καταλύσει. Θα έλεγα ότι πολύ συχνά νιώθω στη ζωή µου Ζορµπάς».
-Πότε είχες διαβάσει πρώτη φορά το µυθιστόρηµα και τι είχες νιώσει;
Ήµουν γύρω στα 21 προς 22 όταν το είχα διαβάσει πρώτη φορά. Το ανακάλυψα τότε και όταν µου πρότεινε ο Γιάννης Κακλέας να ενσαρκώσω αυτόν τον εµβληµατικό ήρωα, το ξαναδιάβασα βέβαια και το ανακάλυψα εκ νέου. Ύστερα το διάβασα ακόµα µια φορά, ώστε να εµβαθύνω ακόµα περισσότερο στα νοήµατά του και στον χαρακτήρα του.
Είναι ένα µεγάλο, εµβληµατικό, διαχρονικό κείµενο, που µιλάει σε κάθε εποχή. Όποιος έχει αυτό το βιβλίο στη βιβλιοθήκη του, µπορεί να το ανοίξει ανά πάσα στιγµή στην τύχη σε οποιαδήποτε σελίδα και να πάρει ένα µάντρα, έναν χρησµό για τη ζωή του και για κάποια ανάγκη που έχει. Είναι από τα λίγα ελληνικά βιβλία που µας προσφέρουν αυτήν τη δυνατότητα. Είναι σύµβολο ο Αλέξης Ζορµπάς, που προτείνει κάτι που στην εποχής µας λείπει…
-Ποια είναι η σχέση σου µε τον κρητικό χορό, µε τον πεντοζάλη αλλά και µε το συρτάκι που έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης για την περίφηµη µουσική της ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη, που έχει κάνει τον γύρο του κόσµου;
Γνωρίζω και πεντοζάλη και συρτάκι. Όµως ο χορός της παράστασης είναι πιο ελεύθερος, ώστε να ταιριάζει στην προσωπικότητα του Αλέξη Ζορµπά.
– Ο Ζορµπάς αντιµετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής του µε εξωστρέφεια, χορεύοντας. Γιατί το κάνει αυτό, πιστεύεις;
Η σχέση του Αλέξη Ζορµπά µε τον χορό, αυτό που προτείνει, «ξέρεις πόσα πράγµατα λέγονται µε τον χορό;», όπως λέει, είναι κάτι που µε γοητεύει. Πρόκειται για έναν πολύ βασανισµένο ήρωα. Ενώ έχει χάσει τον τριών ετών γιο του, σηκώθηκε και χόρεψε πάνω από το φέρετρό του, πάνω από το άψυχο κορµάκι του. Όλοι νόµιζαν τότε ότι τρελάθηκε. Αλλά βέβαια δεν τρελάθηκε, απλώς ο χορός ήταν η δική του άµυνα, δεν µπορούσε να κάνει αλλιώς.
Όπως λέει ο ίδιος ο Ζορµπάς, «θα πέθαινα, θα τρελαινόµουν από τον πόνο αν δεν χόρευα εκείνη τη στιγµή». Ο Ζορµπάς είναι παράδειγµα ζωής. Σε καταστάσεις όπως ο θάνατος, στις οποίες µπορεί κάποιος να βυθίζεται ακόµα περισσότερο, ο Ζορµπάς αναγεννιέται µέσα από τις στάχτες του.