Το συνηθισμένο εγκεφαλικό επεισόδιο αφορά τις αρτηρίες, το ένα σκέλος δηλαδή του αγγειακού συστήματος, υπάρχουν όμως και οι φλέβες και θρόμβωση συμβαίνει – αν και πολύ σπανιότερα – και σ’ αυτές.
Η συχνότητα είναι 3-4 περιπτώσεις ανά εκατομμύριο πληθυσμού, και το 75% είναι γυναίκες.
Τα συμπτώματα είναι:
-ο πονοκέφαλος (συνήθως είναι κεραυνοβόλος, δυνατός αλλά μπορεί και να είναι επιδεινούμενος σταδιακά μέρα με τη μέρα),
-ζάλη και εμετός,
-επιληπτικές κρίσεις,
-θόλωση της όρασης και,
–ίσως εστιακά νευρολογικά συμπτώματα όπως:
-παράλυση χεριών και ποδιών ή,
-δυσαρθρία – αφασία.
Μια διαφορά από το «αρτηριακό» εγκεφαλικό επεισόδιο είναι ότι τα συμπτώματα αυτά μπορεί να μην εντοπίζονται σε μια πλευρά του σώματος, μπορεί για παράδειγμα να έχει κανείς παράλυση και των δύο ποδιών αντί για το σύνηθες «χέρι – πόδι».
Σε ηλικιωμένα άτομα μπορεί τα συμπτώματα να είναι ήπια και ασαφή πχ συνεχής υπνηλία ή λήθαργος.
Σε βαριές περιπτώσεις μπορεί να έχουμε κώμα και να τεθεί σε κίνδυνο η ζωή.
Διάγνωση
Η διάγνωση γίνεται με αξονική και ακόμα καλύτερα μαγνητική τομογραφία.
Ένα θέμα είναι να προσδιοριστεί σε τι οφείλεται η θρόμβωση, αν υπάρχει δηλαδή κάποιος παράγοντας που να προκαλεί πήξη του αίματος.
Συνήθεις αιτίες είναι:
1 η θρομβοφιλία δηλ η τάση του αίματος να πήζει εύκολα (πχ παράγοντας V Leiden, έλλειψη πρωτεΐνης C, η έλλειψη πρωτεΐνης S, η έλλειψη αντιθρομβίνης)
2 η κύηση και η λοχεία, αλλά και η λήψη αντισυλληπτικών
3 φλεγμονώδη νοσήματα πχ συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, η νόσος Behcet
4 μικροβιακές λοιμώξεις πχ ωτίτιδα, μαστοειδίτιδα, μηνιγγίτιδα
5 νεφρωσικό σύνδρομο, πολυκυτταραιμία, δρεπανοκυτταρική αναιμία κ.ο.κ.
Θεραπεία
Η θεραπεία είναι φαρμακευτική, με παράγοντες που είτε διαλύουν το θρόμβο (ενδοφλέβια θρομβόλυση) είτε σταματούν την επέκταση της θρόμβωσης.
Σε βαριές περιπτώσεις γίνεται νευροχειρουργική επέμβαση αποσυμπιεστικής κρανιεκτομής (δηλ αφαιρείται ένα μέρος του κρανίου για να αποσυμφορηθεί ο εγκέφαλος και να σωθεί η ζωή.
Μετά την αποδρομή της οξείας φάσης και όταν ο ασθενής γυρίσει σπίτι, θα πάρει αντιπηκτικά για 3-6 μήνες (αν υπάρχει γνωστό αίτιο που αντιμετωπίστηκε πχ μια λοίμωξη) ή και δια βίου (αν το αίτιο είναι άγνωστο ή μη ιάσιμο πχ θρομβοφιλία).
Όσον αφορά στην πρόγνωση, οι μελέτες δείχνουν ότι περίπου στο 90% η πορεία είναι καλή και απομένουν ελάχιστα ή καθόλου συμπτώματα μετά από κάποιους μήνες.