Οξεία (αιφνίδια έναρξη) ή χρόνια (επίμονη) μπορεί να είναι η φλεγμονή του προστάτη αδένα, η οποία ονομάζεται προστατίτιδα.
Επίσης, μπορεί να είναι μολυσματική (που προκαλείται από λοίμωξη) ή μη μολυσματική.
Ωστόσο, η ακριβής αιτία της μορφής της χρόνιας προστατίτιδας δεν είναι γνωστή και υπάρχει μια μεταβλητή απόκριση στα αντιβιοτικά και αντιφλεγμονώδη παυσίπονα.
Για τους λόγους αυτούς, οι γιατροί προτιμούν να χρησιμοποιούν τον όρο «σύνδρομο χρόνιου πυελικού άλγους».
Το Χρόνιο Πυελικό Άλγος μπορεί να έχει χαρακτήρες δυνατού και σταθερού πόνου, πόνου που έρχεται και φεύγει, οξέως πόνου (σαν μαχαιριά), βαθέως πόνου, ή σαν αίσθημα πίεσης και βάρους βαθιά στην πύελο.
“Η λεκάνη αποτελεί το «σταυροδρόμι» πολλών οργανικών συστημάτων του ανθρώπου. Επιπροσθέτως, ο ασθενής με Χρόνιο Πυελικό Άλγος μπορεί να εμφανίζει πόνο κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, κατά τη διάρκεια της εκκένωσης του εντέρου, ή ακόμα και όταν απλά είναι καθήμενος“, τονίζει ο δρ Στυλιανός Κοντός (http://urologyclinic.gr/), MD, PHD, FEBU, FLapS, FES, Χειρουργός Ουρολόγος με τριετή εξειδίκευση στη λιθίαση του ουροποιητικού στο Ηνωμένο Βασίλειο, μέλος του Βασιλικού Κολλεγίου Χειρουργών Ενδο-Ουρολόγων Ηνωμένου Βασιλείου, Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Πατρών.
Όταν ο ασθενής στέκεται για αρκετή ώρα, ο πόνος μπορεί να γίνει έντονος αλλά να ηρεμήσει όταν αυτός ξαπλώσει.
Ο πόνος του συνδρόμου του Χρόνιου Πυελικού Άλγους μπορεί να είναι από ήπιος μέχρι αβάσταχτος, και από απλώς ενοχλητικός, τόσο έντονος που να καθιστά τον/την ασθενή πρακτικά ανάπηρο.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο έντονος πόνος έχει ως αποτέλεσμα ο ασθενής να χάνει τον ύπνο του, την ικανότητα να ασκηθεί, η ακόμα και τη δουλειά του.
Ειδικότερα, οι νέοι άνθρωποι νιώθουν ότι η ασθένεια τους έχει καταστήσει «ανάπηρους», με αποτέλεσμα την αύξηση του ποσοστού της κατάθλιψης.
Θεραπεία
Πλέον, υπάρχει σύγχρονη θεραπευτική επιλογή για ασθενείς με χρόνια προστατίτιδα, χωρίς τη χρήση φαρμάκων και χωρίς την ύπαρξη παρενεργειών.
“Για πρώτη φορά, έχουμε τη δυνατότητα να θεραπεύσουμε τα συμπτώματα με τη χρήση κρουστικών κυμάτων χαμηλής έντασης.
Η μέθοδος αυτή είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη και ενεργοποιεί μηχανισμούς νεοαγγείωσης στα σημεία που επενεργεί, με αποτέλεσμα τη βελτίωση της ροής του αίματος στη λεκάνη”.
Τα κρουστικά κύματα οδηγούν στη δημιουργία νέων αγγειακών κλάδων στην περιοχή.
Πλεονέκτημα της μεθόδου είναι το γεγονός ότι δεν χρειάζεται αναισθησία, αφού είναι εντελώς ανώδυνη, ενώ δεν έχουν καταγραφεί παρενέργειες μέχρι σήμερα.
Οι κλινικές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι η σταδιακή αποκατάσταση της αγγείωσης στην περιοχή επιτυγχάνεται με μαγνητική αγγειογραφία.
Παρατηρήθηκε βελτίωση στη στύση σε ποσοστό πάνω από 80%.
Ασθενείς που λάμβαναν φάρμακα για χρόνια προστατίτιδα /CPPS, δεν τα χρειάζονταν πλέον σε ποσοστό 60-75%, ενώ,,
–μετά τη θεραπεία με τα κρουστικά, τα φάρμακα έδρασαν αποτελεσματικά στο 70% των ασθενών που μέχρι πρότινος δεν ανταποκρίνονταν σε αυτά.
Επίσης, οι μετρήσεις έδειξαν αύξηση της ροής του αίματος στο πέος κατά 140%.
Ο εξειδικευμένος στη μέθοδο ιατρός, κ.Κοντός, ο οποίος εφαρμόζει τη θεραπεία των κρουστικών κυμάτων την τελευταία πενταετία τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο, όσο και στη χώρα μας, τονίζει ότι “οι περισσότεροι άνδρες που διαγνώστηκαν με χρόνια προστατίτιδα/CPPS τείνουν να έχουν μια βελτίωση στα συμπτώματά τους κατά τους επόμενους δύο μήνες.
Σε μία μελέτη, περίπου το ένα τρίτο των ανδρών δεν είχε περαιτέρω συμπτώματα τρεις μήνες αργότερα.
Σε μια άλλη μεγάλη μελέτη, το ένα τρίτο των ανδρών έδειξε μέτρια έως σημαντική βελτίωση στο επόμενο εξάμηνο.
Η εφαρμογή γίνεται εξωτερικά μέσω μιας ειδικής κεφαλής σε επαφή, που μεταφέρει την ενέργεια των κρουστικών κυμάτων.
Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας ο ασθενής αισθάνεται μόνο πολύ ελαφρά «τσιμπήματα».
“Η θεραπεία εφαρμόζεται στο ιατρείο, είναι απλή, ανώδυνη και χωρίς παρενέργειες. Δίνονται 2.400 κρούσεις σε κάθε συνεδρία σε συγκεκριμένα σημεία στη λεκάνη και απαιτούνται συνολικά έξι συνεδρίες, δύο φορές την εβδομάδα.
Τέλος, είναι εντελώς ανώδυνη, απολύτως ασφαλής, ενώ δεν έχουν αναφερθεί παρενέργειες.
Σε κάθε περίπτωση όμως ο ιατρός θα αποφασίσει αν ο ασθενής είναι κατάλληλος για τη θεραπεία”, καταλήγει ο κ. Κοντός.