Ασχέτως αν σκέφτεσαι τον γάμο ή όχι, υπάρχει αυτή η μικρή φωνή μέσα στο κεφάλι που χτυπάει σε τακτά χρονικά διαστήματα και παίζει στο repeat όταν ακούς το Ησαΐα Χόρευε σαν καλεσμένος «Ρε μήπως κάνω κάτι λάθος;».
Η οικογένεια και οι γάμοι δεν είναι για όλους. Αν είσαι σε αυτό το mood τα πράγματα είναι εύκολα από μόνα τους. Όμως αν υπάρχει μέσα σε μία κρυφή πόρτα του μυαλού πως κάποια στιγμή πρέπει να καταλήξεις με οικογένεια, προφανώς και αγχώνεσαι. Είναι σαν να περιμένεις να δώσεις εξετάσεις σε πορεία για το δίπλωμα οδήγησης.
Σκεφτόμαστε πως «θα μπορέσω να γίνω καλός σύζυγος;», «θα είμαι καλός μπαμπάς;».
Ενδεχομένως να αποτύχει σε όλα στο γάμο του, αλλά θα δώσει προσπάθεια να μην τα κάνει μαντάρα. Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις, άνθρωποι δηλαδή που βρέθηκαν σε γάμους επειδή είχαν πολύχρονες σχέσεις και που είδαν το δέσιμο με τον άνθρωπο σαν ακόμη μία μέρα. Με μηδενική προσπάθεια.
Είναι λογικό το φρικάρισμα; Ή είναι απλά άλλος ένας λανθασμένος χειρισμός. Βασικά δεν είναι τίποτε από αυτά. Είναι ανάγκη για επιβεβαίωση. Ότι στάνταρ θα υπάρξει κάποια για σένα, ότι η οικογένεια θα μεγαλώσει αρμονικά, ότι δεν θα υπάρξουν διαζύγια και πολλά άλλα.
Όταν όμως έρχεται αυτή η στιγμή, επειδή οι σκέψεις μέσα στο κεφάλι σου δεν έχουν μεστώσει, είναι σίγουρο πως κάτι θα πάει στραβά. Οπότε ξεκολλήστε.
Μάλλον ας ξεκολλήσουμε όλοι μαζί. Ας ξεχάσουμε λίγο τα «πρέπει», τα διαζύγια, τις γυναίκες που ασχολούνται μόνο με το Instagram και όλες τις άλλες τάσεις των καιρών.
Κάποιοι άνθρωποι κολλάνε. Το βλέπεις κάθε μέρα ότι κολλάς με κόσμο. Αν είσαι λίγο τυχερός, θα κολλήσεις και λίγο παραπάνω και θα βρεθείς να μοιράζεσαι ένα σπιτικό.